Verkansie!

Een paar weken geleden rolde er een vakantie aanbieding in mijn inbox, zo maar, via de email.

“50% kampeerkorting bij DroomParken! Kruidvat en DroomParken leveren u mooie streken!”

En dat terwijl wij rond keken waar we zouden gaan kamperen. Nederland moest het zijn, onder het mom van, Nederland is ook mooi en er is nog genoeg te ontdekken.

Ik stortte me op zoover en daarnaast had ik de site van DroomParken openstaan. Drie parken in Noord Holland, lekker dichtbij, dat als er wat thuis was (of zo) konden we zo naar huis, dat leek me wel wat. Het eerste park wat ik aanklikte scoorde wat laag op zoover, een 5,7 het tweede park was toch net even te dicht bij huis, dus die viel ook af, ondanks zijn 7,3. Park 3 dus, DroomPark Buitenhuizen in het recreatiegebied Spaarnwoude. “Omarm de natuur!" Riep de site nog. Zoover was redelijk positief met zijn 7,2. Wat wel terug kwam is dat je toch wel de vliegtuigen zou horen. Och, daar wen je wel aan, toch? Volgens vele mensen was het wel te doen. Rondje google, ja hoor het viel echt wel mee.

Na wat inpakstress, gingen we dan, de hondjes mee, op naar de natuur! Het ritje van een uur met een caravan achter de auto was goed te doen, ook voor het hondenvolk, maar ook het kindvolk had de tijd niet gehad om schedeltjes in te slaan, blauwe schenen te schoppen of vingertjes te breken. Ideáál riep ik nog!  Inchecken en hop, naar ons plekje waar we 11 dagen zouden verblijven. Eenmaal aangekomen bleek er een camper te staan. Werd keurig opgelost, de camper schoof op. Fijn plekje riepen we nog! Eigen watertappunt, 16 ampère stroom, mooi aan de rand, dat als de hondjes moeten plassen we zo van het terrein af konden. Zwembad om de hoek, speeltuintje om de hoek, animatieteam om de hoek,  prima, dit gaan we wel volhouden!

Toen was er nog geen vliegverkeer… Toen we eenmaal stonden, de caravan opgetuigd en aangejurkt hadden met voortent en luifel, de hondjes lekker lagen te pitten in het zonnetje en de kinderen de camping aan het verkennen waren een kletspraatje met de campingbuurvrouw. Uiteraard over het kale hondje, geeft niet, hebben we dat ook weer gehad. Ze vond d’r leuk! Terwijl we staan te kletsen kwamen de eerste vliegtuigen, holy Mozes! Alsof ze mijn pruik mee wilde pikken zo laag, terwijl ik sta te kletsen moeten we pauzes houden omdat we gewoon niet te verstaan zijn, oké viswijven kon ook, maar ik was er net en ik heb dan nog wel een imago hoog te houden, dus ik hield mijn viswijf wat verstopt. Jaa zegt ze nog, het went, na een week hoor je ze niet meer! *slik* een week! We bleven maar 11 dagen! Tijdens het ergste vliegtuiggeweld zijn we maar boodschappen gaan doen, honden in de auto en gaan. Na ditjes en datjes, eten, rommelen, bedden opmaken, vliegtuiggeweld, kinderen in bed en daar was de volgende ronde van nóg meer vliegtuig geweld. Rond een uurtje of 22 was het zéér druk in de lucht, ik heb geklokt, zo om de 2 minuten een bulderend, gierend, want landingsgestel werd uitgeklapt, enorm gevaar boven je hoofd. Je proefde nog net niet de marinade van kerosine op de skottelbraai.

Om half 5 werd ik wakker, slapen met een elleboog in je oor, knie in je hol, gepuf in je waffel, gesnork en .. vliegtuigen. Binnen 5 minuten zaten we allemaal buiten, onder de luifel vliegtuigen te kijken, te vloeken en te zuchten, was dit nu vakantie? Genieten van de natuur? Om iets meer nachtrust te creëren dook ik in het bed van “Harold”, samen met het nakie, de grote hond lag lekker te knorren in de voortent, samen met de dochter die er op een stretcher lag. Het was 7 uur en de spits was weer uit de lucht, dus we konden nog wat slapen. Negen uur.. vliegtuigen.. Allemaal weer wakker.. vliegtuigen.. Ondertussen ontwaakt de halve camping. De andere helft hadden we voor 7 uur al in werkkloffies voorbij zien schuiven.

De overbuurman kwam ook uit zijn caravan gerold, al rochelend en fluimend, na een welgemeend gadverdamme van mijn kant, ik zat net op m’n broodje te knagen, kreeg ik een woeste blik en kwam er als toetje nog een dikke fluim uit. Dit bleek later een soort ochtendritueel te zijn.. geloof ik. Lau en Tiny stonden er ook, de ene ruzie na de andere, vermaak! Zo’n 90% van de campinggasten hadden honden, in de campingregels stond dat je hond vast moet. Prima, logisch ook. Maar blijkbaar hoeft dat niet als je vaste gast bent. Dan mogen ze los, ze zeiken nog net niet je tentstokken onder je tent vandaan, maar gelukkig voor de reutjes lagen zo her en der losse keien over het terrein heen. Terwijl wij in het donker ’s avonds onder ons luifeltje zitten snapten we het doel van die keien, honden laat je niet uit, die stuur je ff naar zo’n kei, pissen en naar binnen, slapen. Terwijl dus onze honden vast zaten en er regelmatig losse honden voorbij vlogen gaf dit als resultaat een blafconcert uit die van ons, later moesten ook de wel aangelijnde honden het blafconcert aanhoren van onze wakers. Uiteindelijk werd regelmatig over het halve veldje geschreeuwd dat ons nakie wel schurft had, en vies ranzig hondje was en dat die naakthonden allemaal vals waren en bijten. Dafuq?! Niet één menspersoon is naar me toe gekomen of dit zo was. Nee dit wás blijkbaar zo, want we hebben het meerdere keren over straat aan moeten horen, zulke praatjes gaan snel blijkbaar. Hondjes werden aan riempjes opgehangen als wij langskwamen, of als het nakie alleen kwam wat het 2 keer op een sprinten heeft gezet. Zelfs “Harold” had het al aan moeten horen toen ze voor een lipdub een hond zochten en hij ons nakie aanbood. “Nee, die bijten.” Werd tegen hem gezegd. Meneer was meteen genezen en die hele lipdub kon hem gestolen worden. Ráár..

Die losse keien hadden ook nog een ander doel, kinderen opvangen, De oudste hebben we er een keer van af kunnen schrapen toen ze in het donker naar het toiletgebouw ging. Goede verlichting jongens! Als het regende kon je ook nog op je plaat duiken op de betonplaten rond het toiletgebouw, lekker glad! Een gemiddelde smoothie zou er haast op gaan liggen geilen. Gelukkig hielden we er rekening mee, dus met hoge nood, of in het donker, plassen in het wc’tje in de caravan als je tanden en knieën je lief waren. We gingen sowieso een week volhouden, nou ja, in ieder geval 5 dagen, want dat hadden we betaald, de rest was gratis, zo stonden we al op de camping, ipv lekker goedkoop! Ik wilde al naar huis.. na 2 dagen al. De caravan mocht in de verkoop, klaar was ik, gezeik allemaal.

Terwijl heel Nederland de code geel, oranje, rood had, ivm de droogte in het land staken de overburen knus een vuurkorf aan tijdens het darten, dus niet om er lekker bij te zitten, nee gewoon om te fikken. Zit je daar, met allemaal kunststof om je heen en twee slapende kinderen in de caravan. Niet naar bed dus, want áls er fik uitbreekt, wat dan? Ik wil ook wel graag weer als compleet gezin thuis komen. Éven, héél even dacht ik dat ik er wat van moest zeggen, viswijven moest ik, na alle rochels, pissende honden, zeikwijven over mijn honden moest het, echt, vanuit mn tenen. Ik wist me in te houden, voor mn gevoel zou ik dan de hele camping op mn dak hebben, of erger, mn caravan op zn kant. Inmiddels had ik wel een aardige inschatting over het soort volk kunnen maken. Vooral tijdens de nachtelijke uurtjes in het donker onder je luifeltje, ipv lezen werd het luisteren. Aan die kant was een feestje met reggae muziek, aan de andere kant een groepje mensen wat het had over kopstoten, rammen, smoel houden en hoorde je glas gerinkel, gezellig! Neh, voor 1 keer hou ik m’n mond wel.

M’n ouders kwamen op visite, de pa, als ex-vliegtuigspotter had haast de dag van zijn leven, was niet aanspreekbaar, voor hem was dit dé plek, hij vermaakte zich wel. Riep tig vliegtuigmaatschappijen waar ik nooit van had gehoord, riep het type vliegtuig wat overkwam, hij genoot. Ik oefende op deze manier verder voor mijn wedden dat uitdaging. Easy Jet en de KLM kon ik prima onderscheiden van alle andere vliegtuigen alleen al aan het geluid. Ik ben trots op mezelf! De kinderen hielpen me er bij, mijn humeur zakte nog verder onder het nulpunt.

De volgende dag tijdens de regen, wij zaten buiten, uiteraard, als echte buitenmensen is het naar buiten zodra de ogen open gaan en pas weer naar binnen als de ogen dicht zouden moeten, wat dus een hele uitdaging was op deze gezellige, natuurlijke, rustige camping. Kwam er een vrouwtje op ons af. Hondjes een aai en een kriebel, praatje pot over honden en een praatje over de camping.. Ze kon het zich wel voorstellen dat we naar huis gingen zodra het droog was, ze had het allemaal wat aangehoord wat er over het straatje getetterd was over de honden en kon zich toch ook wel voorstellen dat die vliegtuigen een groot irritatiepunt was. We vroegen eens naar het zwemmeer, er was ons verteld bij de receptie dat je er niet in mocht zwemmen (ehm zwem-meer?!) het water zou al járen afgekeurd zijn. De volgende dag ben ik maar eens gaan kijken, er stond wel een groot bord bij, met een waarschuwing dat als je drijvende massa zag, blauwalg, dat je er niet moest zwemmen. Ik zag niets drijven, maar volgens de receptie mocht je er inderdaad niet zwemmen, waarom niet was het baliemeisje niet geheel duidelijk. Ook zocht ik nog naar dat water met die fontein, wat ik op de site heb zien staan, iets met vissteigers. Ik kon het niet vinden. Navraag bij de receptie bleken dit foto’s van een andere camping te zijn, zo’n 8 km verderop.. misleidend dus.

Ook kozen we voor deze camping voor de kinderen, een animatieteam. Heerlijk toch, als je kinderen een beetje vermaakt worden door een ander, zodat ik eindelijk eens wat op mijn gemakje kon lezen en genieten van de natuurgeluiden, zoals de vliegtuigjes tjilpend in de bomen, de piepende vuilcontainer in de bosjes achter onze caravan, de kletterende watervalletjes op vier pootjes en het voetvolk wat lieflijke liedjes zong. Mijn bloedjes van 9 en 13 jaar konden kleien, knutselen en tikkertje spelen. Omdat het zo heet was werd het watergevecht wat gepland stond afgeblazen. Gelukkig was er die vierkante bak wat ze zwembad noemen voor het vermaak van het DNA, hadden we een tv en dvdspeler mee en de welbekende nintendo DS. Ach, Harold hebben we een keer in een bal mogen proppen, hamster Harold. Hier moest ik dan alleen wel weer voor betalen, 3 euro of als hij lid werd van de club (incl. heus pasje en geen keycord zoals wel in de folder stond) 1,50. Ik betaal met mijn campeergeld toch ook al voor een animatieteam? Nou ja, het leek het kind leuk en er was wat te doen, dus dat betalen we maar. Het was echt super genieten geblazen voor hem! Het is al een kunst om vooruit te komen en een opgeblazen bal drijvend op het water, er werd ook nog eens aan een touw getrokken als extra uitdaging. Als hij 1 tel op zn pootjes gestaan heeft is het veel, lachen joh! Het kind kwam haast paars aangelopen over de zeik uit die bal. Dat was een goed bestede €1,50.

Na dit een week overleefd te hebben waren we het zat, méér dan! Inpakken en wegwezen. Toen ik ons afmeldde bij de receptie werd er, zonder dat ik er om vroeg, medegedeeld dat ik geen geld terug kon krijgen. En na een vriendelijk tot ziens gingen we met gierende banden naar huis!

Inderdaad, Kruidvat en DroomParken leveren “mooie” streken!