Dit jaar stapten we in een heuse bus om op pad te gaan. Naar de zaanstreek werd ons verteld en daarna een hapje eten. Op plaats van bestemming bleek dat we in oude eendjes gingen rijden, een puzzeltocht in het voor mij onbekende gehuchtengebeuren waar ik zelf nog nooit getuft had.
Met mijn eeuwige 24 jaar was ik de jongste van het stel en parkeerde we de 2 oudste van het stel achterin. Mijn collega J. wilde, durfde en dacht wel dat ze in een eendje kon rijden. En aangezien ik zó ontzettend lang ben kon ik amper over het dashboard-wat-niet-in-een-eend-zit heen kijken, helaas zat rijden er voor mij niet echt in. Máár, ik was de enige die kon kaartlezen, neem dit met een grote kuch, want de kaart was nou niet echt een voor mij super duidelijke kaart waar leuk alle straatjes ook op staan. Maar ik bleek toch ook nog wel nuttig deze dag. Na enige uitleg over het schakelen en andere bediening van de auto gingen wij vol gas in zijn een(d) de loods uit. Met bijna gierende banden vlogen we net zoals bijna iedereen naar links de weg op. Achteraf moesten we gewoon rechts af slaan om op de route te komen die we moesten rijden. Na zoeken, keren, dwalen, andere auto's afsnijden, 60 km p u rijden waar je 30 mocht (toen we er achter kwamen besloten we al snel dat als we een prent zouden krijgen we hem zouden delen) zaten we met ruim een uur vertraging op de goede route.
Wat was ik toch goed in het lezen van de kaart... Beter was ik met mijn telefoon en de routeplanner daar op, hoezé voor de smartphone! Dat we een aantal vragen niet hadden kunnen beantwoorden was dan maar jammer, dachten we. Collega B. van de bejaardenclub op de achterbank had dringende behoefte in een peuk, maar eigenlijk waren we toch te fanatiek om een peukenpauze te nemen. Voor we het door hadden was ze de auto uit gesprongen tijdens een keer poging en zagen we haar op het smalle dijkje met een peuk staan, maar geen tijd. Met een hupje sprong ze de rijdende auto weer in, uiteraard met dr peuk nog op haar lip, deze was ze niet van plan te verliezen, maar helaas, in de eend werd niet gerookt, dus dumpen dat geval. Onder luid protest hees ze zich weer in de eend en konden we weer het hele dijkje terug rijden om weer op een route te komen. We hadden afgesproken dat we voor op gingen rijden met behulp van mijn telefoon, de routeplanner en mijn aanwijzingen. Drie eendjes achter elkaar aan. Al heel snel waren we het achterste eendje kwijt, helaas hadden we van hen geen telefoonnummers, dus waren we nog maar met zijn twee. Op zaterdag, behoorlijke drukke kruispunten met stoplichten die maar kort op groen stonden raakten we ook het tweede eendje kwijt. Zij waren onder een tunneltje door gegaan en wij stonden voor een garagebedrijf te wachten.. Na wat telefonisch contact besloten dat ook zij op de navigatie van een collega gingen rijden, want we waren elkaar echt heel erg kwijt.
Tijdens het rijden bleek collega J. echt dol op mijn ronde knieën, maar dit gaan we niet verder vertellen. Stiekem was het een automatisme van het schakelen, bij de eend komt er een pook uit het dashboard waar je aan moeten trekken en duwen, in plaats van een keurig pookje tussen twee stoelen in, waar je een beetje mee moet roeren.
Eindelijk waren we aangekomen bij de eerste stop, we moesten een boeren zeskamp spelen. De puzzeltocht die we reden werd niet op snelheid beoordeeld maar wel op punten van oa. de zeskamp en de vragen die we moesten beantwoorden. Een onderdeel van de zeskamp was een koe tekenen. Nou kan ik wel een beetje leuk tekenen en zo tussen de koeien in de stal had ik genoeg voorbeelden om snel wat te krabbelen. Terwijl de dames zich vol op de spelletjes hadden gestort (collega B. met peuk uiteraard) ook rondjes voor mij renden op klompen, een spijkertje poepte en een ei naar mn hoofd slingerde stond ik dus een koe te fabriceren op papier. En daar kwam de volgende groep aan, deze wilde mijn koe wel even overtrekken, zo aardig als ik ben mochten ze dat van mij, máár, alleen als ik wat antwoorden kreeg van de vragen. Na wat onderhandelingen is dat gelukt, het heeft overigens even moeite gekost, 2 antwoorden voor 1 koe ging ik niet mee akkoord. Ik kreeg antwoorden, zij de grove lijnen van een koe, inkleuren en finetunen moesten ze zelf doen. Snel een bakje snert achterover gedrukt, ik niet, want toen had ik even een peukenpauze en we konden weer verder. Helaas, we moesten een hoek van de route afsnijden (net nu ik de route eindelijk door had) want we lagen ver, vér, achter op schema en het volgende punt waar we ons moesten melden stond al te wachten op ons. Eenmaal buiten bij de auto trof ik een mevrouw van een andere groep die me nog wel even op weg wilde helpen met wat antwoorden van de puzzeltocht. En zo tufte wij met een klein omweggetje naar de volgende locatie voor een warme chocomel en de prijsuitreiking. En de winnaar was... de groep waar ik nota bene een koe voor tekende! Wij waren tweede want we hadden de mooiste koe, wisten wij veel dat de getekende koe de meeste punten opleverde in dit hele verhaal! Maar nu wel... Ik beloof plechtig dat ik nooit meer voor een andere groep zal tekenen, inclusief een tufje tussen twee vingers door!
Als toetje van de puzzeltocht mochten we nog even vol gas in colonne over de snelweg scheuren (lees; max 100 km per uur) met een stuk of 10 eendjes. Onderweg naar de loods moesten eerst de autootjes nog even getankt worden. Collega B. had bedacht dat ze wel even een peuk kon roken tijdens het tanken.. na een hoop massa hysterie hadden wij haar overtuigd dat dit geen strak plan was als we allemaal veilig thuis wilden komen. Terwijl het eendje vol gegooid werd door iemand van de organisatie zaten we er nog over te bakkelijen in de auto. Plots werd onze deur open gedaan en werd ons verteld hoe we om de gebouwen heen moesten rijden naar de loods. Onze chauffeuse J. had hier zo'n zin in dat ze het gaspendaal al in trapte terwijl de deur net gesloten was. Na een hoop gegil en geram op het eendje werd duidelijk dat het benzinepistool nog in ons eendje hing..!
Na een groepsfoto zijn we allemaal weer in de bus gefrot voor een inkakkertje en een stukje toeren om de dag af te sluiten met een heerlijke en gezellige maaltijd.
