Ode aan mijn roze hummer.

Verschillende auto's heb ik al gehad, maar nooit was ik zo gehecht aan een auto als aan mijn "roze hummer".  Van een shiny opel corsa, met alles er op en er aan stapte ik in een auto waar veel mensen niet eens in gezien wilde worden, geen luxe, geen achterbank maar een hangmat, niet eens een dashboard(kastje) een vierkante doos om te zien, maar wat was ik blij met mijn roze Seat Marbella. Voor weinig gekocht, voor veel te veel laten repareren.

Overal waar ik heen wilde koetste ik naar toe in dat malle ding. Iedereen kende en herkende me aan mijn auto. Als ik de bob was propte ik het hele gezin er in, want in de grote luxe personenauto die we ook hadden reed ik niet. Er ging niks boven mijn roze hummertje. Als je een flinke dot gas in de bocht gaf trok je hem op twee bandjes door de bocht, zonder gezin dat dan weer wel. Voor de lol ging ik wel eens stukjes karten, zoals mensen om mij heen mijn rijstijl noemen. In de achterbak lag zo'n dikke subwoover en versterker dat ik 10 km harder kon rijden dan dat mijn snelheidsmeter aan gaf. Dat ik geen boodschap in het bakje kwijt kon. Op het nippertje heb de kilometerteller nog klokje rond laten gaan. Ik ben er speciaal rondjes voor gaan rijden om het niet voorbij te laten zonder dat ik het door had, foto's heb ik er van gemaakt.

Als mijn hummertje weer eens naar de garage moest was het het gesprek van de dag. Want wie trok hem deze keer aan om naar binnen te rijden. Flauwekullen hoe laat het donker zou zijn om hem in de garage te zetten, de mannen konden in zo'n roze ding toch niet gezien worden. Doosjes gebak brengen omdat ie wéér afgesteld, of een bout aangedraaid moest worden.

Aan het spiegeltje hing een poesje, het door mijn oma voor mijn opa gemaakte poesje, toen hij nog niet eens een rijbewijs had. Niemand mag aan het poesje komen, omdat ik bang ben dat ze anders uit elkaar valt, ze is al een jaar of 40 oud en al een keer opgelapt. In iedere auto die mijn opa had, toen hij zijn rijbewijs had gehaald, hing het poesje en nu in mijn hummertje. Dezelfde kleur als een Fiat die mijn opa ooit kocht. Ik was altijd verzot op mijn opa en mijn moeder (die het erfstukje had) vond dat het poesje in mijn auto moest hangen, zo kwam ze bij mij, weer terug in een roze auto.

Terminaal was het roze hummertje, maar toch al een keer gereanimeerd. Vanmiddag keek ik toch maar even op marktplaats, de hummer was voor de APK en ik werd maar niet gebeld. Met pijn in mijn buik keek ik maar naar een eventuele andere hummer, ze zijn schaars, zeer schaars. De roze hummer is niet eens te vervangen voor een andere (roze) hummer. Ieder piepje, snarsje en bonkje van de hummer herkende ik, maar de hummer is op, niet meer te repareren op.. Mijn roze hummer gaat naar de sloop en ik ga even een potje janken..

Serviesgoedlikker.

Kwam ik vanmorgen m'n bed uit, zin in een bakkie koffie! Mijn laatste cupjes dacht ik nog terwijl ik het apparaat een slinger gaf. De dieren kregen een aai over hun bol, ochtendritueeltje, want wakker worden doen ze niet, te vroeg. Dat het acht uur is maakt ze niet uit, het is té vroeg. Gemakzuchtig als ik ben haalde ik een mok uit de vaatwasser en laat het bruine goedje (met 1 suikerklontje) in mijn mok lopen. Roerend liep ik naar de woonkamer om de pc op te starten, iedere dag begint hetzelfde , kop koffie en de plaatselijke nieuwsberichten via het wijde web. Terwijl ik het nieuws las en een slok koffie nam dacht ik dat iemand me dood wil hebben, of minstens mijn ingewanden op nonactief wil hebben.

Zout! Zoute koffie! Ik dronk het.. Na inspectie blijkt de dop van het zoutreservoir van de afwasmachine niet goed vast te zitten. Dat is niet echt het zout dat je aan je serviesgoed wil hebben... Ik gooide mijn verse maar zoute koffie weg en zette de afwasmachine maar nog een keer aan. Aangezien ik diegene was die hem gisteravond leeghaalde en weer opnieuw vulde wist ik zeker dat die vaat ook zout moest smaken. En zo ging ik likkend al het serviesgoed af om te proeven wat gister af was gewassen en wat niet. Nadat mn tong uitgedroogd op de grond hing en mn aanrecht inmiddels vol stond met zoute én ongezoute afwas raakte ik in een zware depressie.. m'n laatste cupje koffie..