Na al die jaren basisschool blijf ik me toch verbazen over die ouders die keurig gelakt en geplakt bij de schoolhekken staan. Ik heb het maar niet over de vaders want die schijnen het beeld van joggingbroeken 's morgens vrij normaal te vinden, waar ik wel in mee kan komen.
Maar die moeders, keurig gestifte lippen, geen make-up smeertje te bekennen, haren keurig op een rij geplakt en de vouwen uit hun gezicht gestreken. Hoe doen ze het toch? Ik vrees dat het wekkertje om 6 uur gaat. Toen ik nog met een baby op mn arm rond liep kwam ik er regelmatig eenmaal thuis weer achter dat er ergens een melkkotsje aan mn shirt hing. Laten we het maar niet over snot hebben aangezien de jongste chronisch verkouden was.
Soms als ik 2 seconden over heb tuur ik even over het schoolplein om net even dat kleine puntje van een slaapshirt onder een winterjas uit te kunnen zien piepen. Ik kan dan beter gewoon even naar mezelf kijken.. Met panda ogen, ongekamde haren en mijn bril op, zo breng ik de jongste naar school en de oudste naar de bus. Geen paniek, ik blijf veilig in mijn auto zitten.
