Weekend op doordeweekse dagen.

Kerst bij ons thuis slaat voor veel mensen helemaal nergens op, maar op onze manier is het echt ons ding. De kinderen mogen bepalen wat we eten. Ik doe last minute boodschappen want we doen niet aan culinaire hoogstandjes. Ik baal zelfs dat alle achterlijkheden zoals bijvoorbeeld de hertenhersentjes, krokodillendijen of struisvogelogen opeens de weekaanbiedingen zijn.

Als we ’s morgens ons bed uit hopsen glijden we in joggingbroek en een shirt, we hangen wat op de bank, halen als we er behoeftig aan zijn een frisse neus en anders blijven we mooi in ons duffe zooitje verder hangen. Dit jaar klussen we de woonkamer door. We verschuiven de ene doos rotzooi na de andere tas troep van de ene kant van de woonkamer naar de andere kant. We rollen een emmer latex over het plafond en pakken een deel van de muren mee. We scheuren aan de andere kant nog een hoekje behang van de muur.

De kerstboom is op zolder gebleven, dat was net even te veel gedoe tussen alle andere zooi door. Een kerstboom zelf geeft al een halve verbouwing van de woonkamer en daar zitten we sowieso midden in, dus laat maar. Wel maakten de kinderen een kerststukje en kreeg ik er ook één van een vriendin, eerder ruilde ik al een paar schoenen voor twee (nep) kerststerren. Dus het is heus wel kerstig in huis tussen de joggingbroeken en behangsnippers door.

Kaarsjes aan en de partywok kwam op tafel. Gewoon een veredeld gourmetstel maar met meer husselmogelijkheid dan die lage pannetjes. Het meeste kocht ik voorgesneden, de groenteboer kan dat zo veel beter dan ik en ik hou nou eenmaal van gemakzucht. Het grote voordeel, ieder moet gewoon z’n eigen prak klaar maken in plaats van dat ik uren in de keuken moet staan. En het is een goede manier om de zure luchten van de verse (witte) latex uit huis te verjagen. En het mooie is.. morgen doen we het nog een keer!

Johannes.

Er is een walvis aangespoeld, een bultrug, heel Nederland staat op zijn kop, inclusief de sociale media. Ik doe er aan mee, uiteraard. Het beest spoelde op woensdag aan, of eigenlijk, werd op woensdag ontdekt. En op zondag is ‘ie dood, eindelijk! Tussen de twee reddingspogingen hebben ze hem laten liggen, spartelen, creperen. Een noodverordering werd uitgegeven, er mocht niet meer gered worden, een poging tot inslapen werd gedaan, ook hier kwam hij boven op. Het dier was overigens al opgegeven.

Veel mensen lijken wel een overdosis aan zuurstof te krijgen en rennen, praten en lopen met de opstandige meute mee, welke kant van het verhaal dat is weten ze zelf niet eens. Ze zeggen ditjes en datjes, roepen zusjes en zootjes. Wellus en nietus verhalen, zelfs Lenie ’t Hart besmet mensen met haar verhalen, of ze die van horen zeggen heeft weet ze niet eens, ze roept zo her en der maar wat. Nee Lenie, ook jij was te laat met je reddingspoging, waar was je woensdag, of donderdag met je grote materiaal?

De Sea shepherds roepen ook mee, maar heb je die ooit een dier zien redden? Willen ze de bultrug redden door boterzuur te gaan gooien? Protesteren, mensen oproepen te protesteren, de boel blokkeren, iets anders zie je ze niet doen in hun serie.

Volgens de mensenmassa’s, de reddende kant, moet het dier terug in zee gegooid worden. Ondanks zijn ingespoten gif? Wat 15 liter geweest zou zijn? Terug de zee in? Hier uit blijkt wel zo ongeveer hoe tegenstrijdig de “redders” zijn. Als er een zeehond een hapje zou nemen zouden we daar ook misschien wel een stille tocht voor moeten organiseren.

Diep triest is dit hele verhaal. Had het beest wat mij betreft opgeblazen, tot gehakt, zodat niemand nog iets met het skelet kon. Maar aan de andere kant, ook 15 liter van een onbekend goedje blaas je dan op wat de natuur in gaat.

Ik vind het niet zielig dat hij dood is, ik vind het zielig dat hij zo heeft moeten lijden.

In huis heb ik een Johannes-kat. Gelukkig voor hem hoeft hij niet naar een zandplaat, maar krijgt hij een spuitje als het te veel is. En ja als het zou moeten zou ik hem ook uit zn lijden verlossen door hem op te blazen als er geen andere mogelijkheid is. Ik zou mn moeder nog sterretjes in dr kont duwen als ze terminaal was en er was geen andere mogelijkheid om haar te helpen.

Maar vanavond, of morgenavond ligt dat lieve kalfje, of die gezellig knorrende big, of die forel die eens vrij zwom wel weer op ons bord.

Dit is hypocriet Nederland.

Verkansie!

Een paar weken geleden rolde er een vakantie aanbieding in mijn inbox, zo maar, via de email.

“50% kampeerkorting bij DroomParken! Kruidvat en DroomParken leveren u mooie streken!”

En dat terwijl wij rond keken waar we zouden gaan kamperen. Nederland moest het zijn, onder het mom van, Nederland is ook mooi en er is nog genoeg te ontdekken.

Ik stortte me op zoover en daarnaast had ik de site van DroomParken openstaan. Drie parken in Noord Holland, lekker dichtbij, dat als er wat thuis was (of zo) konden we zo naar huis, dat leek me wel wat. Het eerste park wat ik aanklikte scoorde wat laag op zoover, een 5,7 het tweede park was toch net even te dicht bij huis, dus die viel ook af, ondanks zijn 7,3. Park 3 dus, DroomPark Buitenhuizen in het recreatiegebied Spaarnwoude. “Omarm de natuur!" Riep de site nog. Zoover was redelijk positief met zijn 7,2. Wat wel terug kwam is dat je toch wel de vliegtuigen zou horen. Och, daar wen je wel aan, toch? Volgens vele mensen was het wel te doen. Rondje google, ja hoor het viel echt wel mee.

Na wat inpakstress, gingen we dan, de hondjes mee, op naar de natuur! Het ritje van een uur met een caravan achter de auto was goed te doen, ook voor het hondenvolk, maar ook het kindvolk had de tijd niet gehad om schedeltjes in te slaan, blauwe schenen te schoppen of vingertjes te breken. Ideáál riep ik nog!  Inchecken en hop, naar ons plekje waar we 11 dagen zouden verblijven. Eenmaal aangekomen bleek er een camper te staan. Werd keurig opgelost, de camper schoof op. Fijn plekje riepen we nog! Eigen watertappunt, 16 ampère stroom, mooi aan de rand, dat als de hondjes moeten plassen we zo van het terrein af konden. Zwembad om de hoek, speeltuintje om de hoek, animatieteam om de hoek,  prima, dit gaan we wel volhouden!

Toen was er nog geen vliegverkeer… Toen we eenmaal stonden, de caravan opgetuigd en aangejurkt hadden met voortent en luifel, de hondjes lekker lagen te pitten in het zonnetje en de kinderen de camping aan het verkennen waren een kletspraatje met de campingbuurvrouw. Uiteraard over het kale hondje, geeft niet, hebben we dat ook weer gehad. Ze vond d’r leuk! Terwijl we staan te kletsen kwamen de eerste vliegtuigen, holy Mozes! Alsof ze mijn pruik mee wilde pikken zo laag, terwijl ik sta te kletsen moeten we pauzes houden omdat we gewoon niet te verstaan zijn, oké viswijven kon ook, maar ik was er net en ik heb dan nog wel een imago hoog te houden, dus ik hield mijn viswijf wat verstopt. Jaa zegt ze nog, het went, na een week hoor je ze niet meer! *slik* een week! We bleven maar 11 dagen! Tijdens het ergste vliegtuiggeweld zijn we maar boodschappen gaan doen, honden in de auto en gaan. Na ditjes en datjes, eten, rommelen, bedden opmaken, vliegtuiggeweld, kinderen in bed en daar was de volgende ronde van nóg meer vliegtuig geweld. Rond een uurtje of 22 was het zéér druk in de lucht, ik heb geklokt, zo om de 2 minuten een bulderend, gierend, want landingsgestel werd uitgeklapt, enorm gevaar boven je hoofd. Je proefde nog net niet de marinade van kerosine op de skottelbraai.

Om half 5 werd ik wakker, slapen met een elleboog in je oor, knie in je hol, gepuf in je waffel, gesnork en .. vliegtuigen. Binnen 5 minuten zaten we allemaal buiten, onder de luifel vliegtuigen te kijken, te vloeken en te zuchten, was dit nu vakantie? Genieten van de natuur? Om iets meer nachtrust te creëren dook ik in het bed van “Harold”, samen met het nakie, de grote hond lag lekker te knorren in de voortent, samen met de dochter die er op een stretcher lag. Het was 7 uur en de spits was weer uit de lucht, dus we konden nog wat slapen. Negen uur.. vliegtuigen.. Allemaal weer wakker.. vliegtuigen.. Ondertussen ontwaakt de halve camping. De andere helft hadden we voor 7 uur al in werkkloffies voorbij zien schuiven.

De overbuurman kwam ook uit zijn caravan gerold, al rochelend en fluimend, na een welgemeend gadverdamme van mijn kant, ik zat net op m’n broodje te knagen, kreeg ik een woeste blik en kwam er als toetje nog een dikke fluim uit. Dit bleek later een soort ochtendritueel te zijn.. geloof ik. Lau en Tiny stonden er ook, de ene ruzie na de andere, vermaak! Zo’n 90% van de campinggasten hadden honden, in de campingregels stond dat je hond vast moet. Prima, logisch ook. Maar blijkbaar hoeft dat niet als je vaste gast bent. Dan mogen ze los, ze zeiken nog net niet je tentstokken onder je tent vandaan, maar gelukkig voor de reutjes lagen zo her en der losse keien over het terrein heen. Terwijl wij in het donker ’s avonds onder ons luifeltje zitten snapten we het doel van die keien, honden laat je niet uit, die stuur je ff naar zo’n kei, pissen en naar binnen, slapen. Terwijl dus onze honden vast zaten en er regelmatig losse honden voorbij vlogen gaf dit als resultaat een blafconcert uit die van ons, later moesten ook de wel aangelijnde honden het blafconcert aanhoren van onze wakers. Uiteindelijk werd regelmatig over het halve veldje geschreeuwd dat ons nakie wel schurft had, en vies ranzig hondje was en dat die naakthonden allemaal vals waren en bijten. Dafuq?! Niet één menspersoon is naar me toe gekomen of dit zo was. Nee dit wás blijkbaar zo, want we hebben het meerdere keren over straat aan moeten horen, zulke praatjes gaan snel blijkbaar. Hondjes werden aan riempjes opgehangen als wij langskwamen, of als het nakie alleen kwam wat het 2 keer op een sprinten heeft gezet. Zelfs “Harold” had het al aan moeten horen toen ze voor een lipdub een hond zochten en hij ons nakie aanbood. “Nee, die bijten.” Werd tegen hem gezegd. Meneer was meteen genezen en die hele lipdub kon hem gestolen worden. Ráár..

Die losse keien hadden ook nog een ander doel, kinderen opvangen, De oudste hebben we er een keer van af kunnen schrapen toen ze in het donker naar het toiletgebouw ging. Goede verlichting jongens! Als het regende kon je ook nog op je plaat duiken op de betonplaten rond het toiletgebouw, lekker glad! Een gemiddelde smoothie zou er haast op gaan liggen geilen. Gelukkig hielden we er rekening mee, dus met hoge nood, of in het donker, plassen in het wc’tje in de caravan als je tanden en knieën je lief waren. We gingen sowieso een week volhouden, nou ja, in ieder geval 5 dagen, want dat hadden we betaald, de rest was gratis, zo stonden we al op de camping, ipv lekker goedkoop! Ik wilde al naar huis.. na 2 dagen al. De caravan mocht in de verkoop, klaar was ik, gezeik allemaal.

Terwijl heel Nederland de code geel, oranje, rood had, ivm de droogte in het land staken de overburen knus een vuurkorf aan tijdens het darten, dus niet om er lekker bij te zitten, nee gewoon om te fikken. Zit je daar, met allemaal kunststof om je heen en twee slapende kinderen in de caravan. Niet naar bed dus, want áls er fik uitbreekt, wat dan? Ik wil ook wel graag weer als compleet gezin thuis komen. Éven, héél even dacht ik dat ik er wat van moest zeggen, viswijven moest ik, na alle rochels, pissende honden, zeikwijven over mijn honden moest het, echt, vanuit mn tenen. Ik wist me in te houden, voor mn gevoel zou ik dan de hele camping op mn dak hebben, of erger, mn caravan op zn kant. Inmiddels had ik wel een aardige inschatting over het soort volk kunnen maken. Vooral tijdens de nachtelijke uurtjes in het donker onder je luifeltje, ipv lezen werd het luisteren. Aan die kant was een feestje met reggae muziek, aan de andere kant een groepje mensen wat het had over kopstoten, rammen, smoel houden en hoorde je glas gerinkel, gezellig! Neh, voor 1 keer hou ik m’n mond wel.

M’n ouders kwamen op visite, de pa, als ex-vliegtuigspotter had haast de dag van zijn leven, was niet aanspreekbaar, voor hem was dit dé plek, hij vermaakte zich wel. Riep tig vliegtuigmaatschappijen waar ik nooit van had gehoord, riep het type vliegtuig wat overkwam, hij genoot. Ik oefende op deze manier verder voor mijn wedden dat uitdaging. Easy Jet en de KLM kon ik prima onderscheiden van alle andere vliegtuigen alleen al aan het geluid. Ik ben trots op mezelf! De kinderen hielpen me er bij, mijn humeur zakte nog verder onder het nulpunt.

De volgende dag tijdens de regen, wij zaten buiten, uiteraard, als echte buitenmensen is het naar buiten zodra de ogen open gaan en pas weer naar binnen als de ogen dicht zouden moeten, wat dus een hele uitdaging was op deze gezellige, natuurlijke, rustige camping. Kwam er een vrouwtje op ons af. Hondjes een aai en een kriebel, praatje pot over honden en een praatje over de camping.. Ze kon het zich wel voorstellen dat we naar huis gingen zodra het droog was, ze had het allemaal wat aangehoord wat er over het straatje getetterd was over de honden en kon zich toch ook wel voorstellen dat die vliegtuigen een groot irritatiepunt was. We vroegen eens naar het zwemmeer, er was ons verteld bij de receptie dat je er niet in mocht zwemmen (ehm zwem-meer?!) het water zou al járen afgekeurd zijn. De volgende dag ben ik maar eens gaan kijken, er stond wel een groot bord bij, met een waarschuwing dat als je drijvende massa zag, blauwalg, dat je er niet moest zwemmen. Ik zag niets drijven, maar volgens de receptie mocht je er inderdaad niet zwemmen, waarom niet was het baliemeisje niet geheel duidelijk. Ook zocht ik nog naar dat water met die fontein, wat ik op de site heb zien staan, iets met vissteigers. Ik kon het niet vinden. Navraag bij de receptie bleken dit foto’s van een andere camping te zijn, zo’n 8 km verderop.. misleidend dus.

Ook kozen we voor deze camping voor de kinderen, een animatieteam. Heerlijk toch, als je kinderen een beetje vermaakt worden door een ander, zodat ik eindelijk eens wat op mijn gemakje kon lezen en genieten van de natuurgeluiden, zoals de vliegtuigjes tjilpend in de bomen, de piepende vuilcontainer in de bosjes achter onze caravan, de kletterende watervalletjes op vier pootjes en het voetvolk wat lieflijke liedjes zong. Mijn bloedjes van 9 en 13 jaar konden kleien, knutselen en tikkertje spelen. Omdat het zo heet was werd het watergevecht wat gepland stond afgeblazen. Gelukkig was er die vierkante bak wat ze zwembad noemen voor het vermaak van het DNA, hadden we een tv en dvdspeler mee en de welbekende nintendo DS. Ach, Harold hebben we een keer in een bal mogen proppen, hamster Harold. Hier moest ik dan alleen wel weer voor betalen, 3 euro of als hij lid werd van de club (incl. heus pasje en geen keycord zoals wel in de folder stond) 1,50. Ik betaal met mijn campeergeld toch ook al voor een animatieteam? Nou ja, het leek het kind leuk en er was wat te doen, dus dat betalen we maar. Het was echt super genieten geblazen voor hem! Het is al een kunst om vooruit te komen en een opgeblazen bal drijvend op het water, er werd ook nog eens aan een touw getrokken als extra uitdaging. Als hij 1 tel op zn pootjes gestaan heeft is het veel, lachen joh! Het kind kwam haast paars aangelopen over de zeik uit die bal. Dat was een goed bestede €1,50.

Na dit een week overleefd te hebben waren we het zat, méér dan! Inpakken en wegwezen. Toen ik ons afmeldde bij de receptie werd er, zonder dat ik er om vroeg, medegedeeld dat ik geen geld terug kon krijgen. En na een vriendelijk tot ziens gingen we met gierende banden naar huis!

Inderdaad, Kruidvat en DroomParken leveren “mooie” streken!

Speuren en wolfje spelen.

Als je me jaren geleden had verteld dat ik truitjes voor hondjes zou maken zou ik je gevraagd hebben of je nu, of morgen opgenomen wilde worden in één of ander gesticht... Maar je had wel gelijk gehad...

Jaren geleden toen ik mijn eerste hond "kreeg" wandelden we nooit op het pad. Ik deed mn kisten aan mn voeten, trok mn afgeragte waxjas aan (soms twee, want koud) en we ging speuren, door de bosjes, door de velden, door de bagger, prut en andere narigheid. Weer later ging dat ook hetzelfde met nog een hond en er was plotsklaps ook nog een man bij gekomen. Met zijn vieren de paden af, we hielden ons niet aan wandelroutes we deden maar en we gingen maar. Toen er kinderen bij kwamen ging dat wel eens wat lastiger, er raakte nog wel eens een kind kwijt, en dan vooral De Jongste. Nu De Jongste 8 jaar is, is dat helemaal wat lastiger, hij raakt nog steeds wel eens kwijt in zijn zoektochten naar beestjes en dingetjes.

Na wat honden versleten te hebben raakte we aan een blinde hond. Weer werd het wat lastiger om naast de paden in bossen te wandelen, ze raakte nog wel eens een boompje, of raakte verstrikt in een takkenbosjes, ze is zo ook al eens door mijn onoplettendheid in een sloot beland.. Dus het speuren door bagger en prut deden we niet zo vaak meer.

Maar nu, nu hebben we een nieuwe "handicap" er bij. Ik naai hondentruitjes, mijn moeder is een trui aan het breien, zij past tuigjes, riempjes en harnasjes in winkels, ik koop harnasjes, de hele babylijn qua verzorging en fluf kussentjes op.We hebben een hondje er bij, en niet zo maar een hondje, een nudist. Een kleine dikke chinese nudist. We maken tegenwoordig staartjes, vlechtjes, trekken truitjes en pakjes aan, kopen het ene tutterige haarknipje na het nog tutteriger haarknipje. We smeren bodylotion, ik zoek naar patroontjes met roezeltjes, ze slaapt gewokkeld in dekentjes, ze eet kattendrollen en dode slakken.

Kunnen we de paden nog wel af, een keertje?
Tuigje in de struiken, hondje er aan te bungelen? En dan die grote blinde er om heen te rennen? Of dwars door het struikje? Met dan het kleine nudistje op haar rug? Of die blinde op apengapen omdat ze tegen een boom aan gerend is en dan het hondje met het truitje opgepikt door een uil, als smakelijk hapje? Of stel, ik vergeet het nudistje een truitje aan te doen, lapjes hondenvel aan de takken van de kleine boompjes en struikjes? En dan met twee honden thuiskomen die zo in een spotje voor mishandelde dieren kunnen.. terwijl we alleen maar wilde speuren en wolfje spelen...

Test 1, 2, 3, 4...

Nu ik hyves niet meer gebruik blog ik ook niet meer, toch wel jammer, dus.. blogje!