Van een brace naar de hoeren.

Mijn grote moet een polsbrace. Het begin van het einde roep ik wel eens, aangezien ze hypermobiel is zullen er nog wel wat volgen helaas. Wie wil dat nou als 14jarige, maar wat moet, dat moet! Na een hoop kastje-muur activiteiten met de zorgverzekering kwamen we bij de medisch instrumentmakers in Heiloo. Vanuit Heiloo is het maar een klein overstapje om een rondje Alkmaar te doen. Altijd leuk even shoppen, aangezien hier de stad uit gesloten winkels en bestickerde etalages bestaat. Iets wat Maarten van Rossem prima kan omschrijven.
                                   

   

Winkeltje hier, winkeltje daar, neuzen, strunen en mensen kijken.Op een gegeven moment liepen we door een straat langs een tattoo shop, ik riep nog naar mn grote of ze een tattoo wilde, ja hoor riep ze (was een grapje van mijn kant, zij was serieus..) we liepen door. Ze vertelde dat ze op het raam hoorde tikken, maar niet keek want straks zat er een hoer. Ik vertelde nog dat die hier niet zaten, maar in een ander deel. Waarop als reactie kwam, daar wil ik heen! Prima joh, doen we dat toch. Dus ik riep naar de man, die voorop liep als onze gids, dat we even een andere richting op moesten. Zo gezegd, zo gedaan, de jongste (bijná 10 jaar) liep aan de hand. Toen we hét straatje in stapte (het was overdag, dus rustig, veel ramen waren nog gesloten) zei hij alleen maar; Hey pap, die mevrouw heeft geen kleren aan?!

Mijn jongste vindt het alleen nog maar gek dat al die mevrouwen in hun ondergoed voor het raam stonden. En mijn grote, die vond het zielig. Later gaat ze ze allemaal redden...