Toverbal

Een paar weken geleden kirde ik op Facebook wat over de Kruidvat Color Remover, magisch noemde ik het. Ondanks dat het kl*te spul is in gebruik... Omdat je je haar tig keer 10 minuten uit moet spoelen lag ik uiteindelijk voorover geknakt op mijn knieën, steunend op m'n ellenbogen in de douchecabine, charming.. Maar de color remover dus, ik raad het NIEMAND aan, echt niemand, oké, vooruit, de mensen aan wie ik een hekel heb moeten het vooral gebruiken.

Vier weken niet verven kon ik wel mee leven, want dat mag niet volgens de gebruiksaanwijzing ondanks dat er een hoop grijs haar onder de vele lagen verf vandaan kwam. Ik verf zo ongeveer mijn hele leven al mijn haar, ongeveertig jaar dus.  Vier weken heb ik dus met een ravage aan kleuren op mijn hoofd rond gelopen en als ik een beetje begon te zweten hing er een wolk van de geur van Veet om mij heen. Ik ging van zwart naar eigen haar kleur en hier en daar wat donkere stukken en sommige plukken leken wat paars, het maakte mij niks uit, want ik was van mijn heksenzwart af.

En toen.. toen mocht ik mijn haar weer verven. Ik koos voor een rode verf van kruidvat in de veronderstelling dat het elkaar niet zou bijten, je weet nooit natuurlijk. Tijdens het kleuren viel het al op dat het op mijn natuurlijke haarkleuruitgroeigrijs al niet lekker kleurde, maar ook daar kon ik wel mee leven. Máár... wat ooit eens zwart was, maar ontkleurd, werd gewoon opnieuw zwart, maar nu met rode gloed! Ik heb me aan alle gebruiksaanwijzingen gehouden, spoelen, spoelen, spoelen, geen permanente verf er binnen 4 weken op en daarna een verfje van zeker 2 tinten lichter, daar zat ik dan met een worteltjes oranje uitgroei en rare donkere lokken. En als toppunt discrimineerde de kruidvatverf ook nog door de ene grijze haar wel te dekken en de andere niet.

Ik vroeg een lief kapperend vriendinnetje om raad hoe het zwart uit mijn haar te krijgen. Ontkleuren was het enige wat mogelijk was. Prima, doe ik dat toch. In plaats van dat ik zelf zou gaan mengen met poedertjes en goedjes rende ik het kruidvat weer eens in en kocht ik een pakje ontkleurder van Garnier. Een afgewogen poedertje en goedje wat tot 8 tinten lichter zou bleken. De meisjes van de winkel waren haast in shock dat ik dit aan zou durven. Ze garandeerde me ook nog eens dat ik groen haar aan mijn actie over zou houden, dat was ik niet met ze eens, maar ik zou ze op de hoogte houden.

Nou ben ik gezegend met enorm dik en stug haar waar geen land mee te bezeilen is (erfenisje van mijn opa, waarvoor dank) en wat vooral niet blond te knuppelen is.  We, het lieve kapperende vriendinnetje en ik hebben het eens voor elkaar gekregen om in plaats van plukjes pornoblond op mijn hoofd te krijgen een verpulverend bosje snot te creëren, ik hou wel van een gokje.

Vandaag gooide ik de ontkleuring in mijn haar en maakte wat plukjes bij mijn dochter in het haar. Ik heb geen groen haar, geen stro, ook geen snot en geen blond, maar nog steeds een oranje uitgroei (die heb ik niet mee gesopt met de ontkleurder) en verder lijkt het tot nu toe rood bruin te zijn. Als back up stond mijn vertrouwde poly verf al klaar in de kast, maar voor nu laat ik het even zo. En mijn dochter.. die blijkt hetzelfde niet te blonderen haar te hebben als dat ik heb.

Brullend behang, wapperende gordijnen en verplaatsende banken.

Als enige op aarde hadden wij er nog één (stiekem hebben we er nu nog één) zo'n grote tv, nee mensen, niet een 1.50m televisie die je mooi aan de muur kan hangen als levend behang. Maar zo'n vierkante kist met beeldbuis. Zo'n ding die je nog niet eens via een weggeefhoek kwijt kan raken of je moet er geld bij geven. Ja wij hadden hem nog altijd in de woonkamer staan. Wij zijn namelijk van mening dat als iets nog werkt het niet vervangen hoeft te worden. Maar laten wij nou een kreng hebben wat niet kapot te knuppelen was, waarvoor hulde JVC. Er was al eens water in gedrupt, er sliep altijd een kat op, dus ik denk dat er wel een dekentje aan haar in ligt. Veilig? Nee totaal niet, maar hij deed het nog.

HD beeld kende we alleen van onze telefoons, onze tv kende dat uiteraard niet. Wel hadden we net als iedereen al digitale televisie. Maar onze ontvanger stopte er opeens mee, paniek. En zo gingen we op zoek naar een vervanger. Deze vonden we en bedachten we lekker impulsief dat we ook maar eens met de tijd mee moesten gaan en onze nog niet eens retro televisie werd vervangen. Uiteraard moest er ook een bak herrie bij want daar hou ik wel van, dus meteen maar een soundbar er bij. Er ging een wereld voor me open, optische stekkers, hdmi stekkers snoertjes, kabeltje hier, kabeltje daar. Natuurlijk liet ik me een oor aannaaien (ik heb er nu 20 ofzo) door een gold plated HDMI snoer bij de tv te kopen, 45 eurootjes mevroi, koopie! Deze bleek in de 2 euro chinese kinderhandjes versie bij de digitale ontvanger te zitten dus die kan terug, google leerde mij dat gold plated niet nodig is.

Nadat de kinderen uit de auto geknipt waren, de arme bloedjes zaten met al die dozen als een kuikentje in een ei opgevouwen tijdens de rit naar huis, werden de dozen naar binnen gesjouwd en kon het grote uitpakken en zooi verplaatsen beginnen. Terwijl ik dit tik zijn de pubers even aan het spelen met mobieltjes en de soundbar, dreunt de bank van z'n plaats en wapperen de gordijnen voor de ramen. Sorry buren, of eigenlijk niet, want stiekem is het best tof pubermoeder te zijn en klinkt hun muziek beter dan jullie smartlappen. Natuurlijk kon dat pas nadat ik de testrun had gedaan met een stukkie hardrock.

Voortaan kijken we dus tv op niveau, belde de jaren 90 dat ze hun tv niet terug hoeven en brullen we het behang van de muren.

Huisvlijt.

Goedkoop, DIY, gemakzucht, een paar van die dingen die op mij slaan. Als ze hier net zo'n couponnentroep hebben als in Amerika was ik daar ook 24/7 mee bezig, hadden mijn kinderen 30 folderwijken en was ik opslagpunt geworden voor oud papier.

Sinds een paar maanden hebben we een naaktrat, Herr hoenk. Hoenk is een apart geval met zn oren op half elf, zijn tere velletje en zijn ballen die achter hem aan slepen en dan moet het ook nog eens stofvrij zijn. Vind daar maar eens een goede bodembedekker voor.  Die had ik gevonden maar rete duur, 3 euro per verschoning vind ik duur ja. Aangezien ik toch niet zo veel te doen heb ging ik eens speuren op ze interwebs waar ik het goedkoper kon krijgen. Nergens. Maar ik vond wel een diy, zelfs youtube staat er vol mee, meisjes en diy hamsterbedding. Leuk joh..

Dat kunnen wij ook, maar dan op mijn manier.

Men neemt goedkoop pleepapier, een kussensloop en heet water. Hang je kussensloop als zak in een emmer, gooi er heet water in en donder de hele rollen wc papier in. Gemakzucht. Vis de kartonnetjes er uit, nou verpulveren die uiteindelijk ook wel, dus echt nodig is het niet. Niks fancy pancy kleine snippertjes trekken en pielen of kleurtjes, er wordt toch alleen maar op gekakt en gepiest. Mooi laten staan en wachten, vooral niks doen je papier valt vanzelf uit elkaar. Als alles mooi snot is roer je er een keertje met je armen door heen, kussensloop uit je emmer halen. Vooral weer niet pielen, maar je kussensloop dicht draaien, op de grond leggen en een wandelingetje over de bende snot in kussensloop doen. Uitwringen, uitknijpen, waarom moeilijk doen als je er gewoon op kan gaan staan. Kiep de inhoud van je uitgewandelde kussensloop als 1 grote klont op een plaat of in een bak. Als je aan de klont gaat frunniken valt hij tot kleine stukjes uit elkaar. Verspreiden over de plaat, in het zonnetje zetten en dan vooral weer he-le-maal niets doen en toekijken hoe het droogt. Bij voorkeur met iets lekkers terwijl je je melkflessen kleurt in het zonnetje.

Krantenpapier kan ook, grijs pleepapier verpulvert niet lekker (is ook niet heel goedkoop) ik nam wit toiletpapier (bulkaanbieding bij de lokale supermarkt), lekker zacht voor Hoenk Sleepzak. Voor 2 euro kunnen we zijn hok zeker 3 keer verschonen. Volgende keer zet ik de kinderen aan het werk, nog makkelijker.

Pluk een roos.

Ik ben boos, op mezelf. Boos omdat ik toch eens wilde proberen of ik mijn naaimachine onder controle had en naaide een doodsimpele sleutelhanger. Ik was geslaagd voor naaien met een handicap, op wat wiebelige naden na kan het er mee door. Een kwartiertje fröbelen en nu ga ik een heel klein beetje dood.

Boos, omdat de ibuprofennen steeds meer op smarties gaan lijken.

De wehkampmeneer is ook al een minuut te laat. Weer iets om over te gaan janken. Een week met mijn kop voor het kippenhok zitten deed de kuikens ook al niet sneller uitkomen. En waarom zit er geen goede spellingscontrole bij een blog?!

Toch zijn er ook leuke dingen, voor mijn jongste had deze ellende wel eerder mogen komen als ik hem zo bekijk. Hij groeit, letterlijk en figuurlijk. Het is niet los laten wat ik nu moet doen, maar los smijten, trossen los! De kinderen doen boodschapjes. Dat je dan wel eens napoleonballen thuis krijgt, omdat de ketchup opeens onvindbaar was maakt niet uit. Smaakt misschien nog best lekker bij de tosti, ik probeer het maar niet. Witte kaas is ook een obstakel, fetah, witte kaas met groene kots er in, het heeft zo'n 15 sms'jes gekost en 3 winkels voor de juiste kaas gevonden was.

Typen met één hand gaat ook steeds beter!

De bedrijfsarts benoemde mijn schouder als "bijna" frozen shoulder, de fysio stemde hier toch wel mee in. In mijn hoofd zing ik vooral "let it goooo!".

Lekker hoor, zo'n ziektewetje.

Zo'n slijmbeursontsteking die van het ene op het andere moment een doodsklap gaf, inclusief een zenuw die de weg kwijt is in je elleboog is een hele belevenis, er gaat een wereld voor me open.

Het is:

Een nieuw leven zonder bh. Knellende stiekjes zijn niet fijn.
Je haar kammen is overrated.
Al drie weken aan een tafel zitten, met je arm op een kussen, je schouders er bij laten hangen zit er niet in
Koken is vooral het geluid *ping* van je magnetron aanhoren. Magnetronmaaltijden zijn erg zout trouwens.
Schoenen zonder veters.
Joggingbroeken en overhemden! Laat ik nou net 1 blouseachtig ding hebben, daar hengel je je arm zo lekker makkelijk in.
Vaardigheden ontwikkelen in swypen en typen met 1 hand.
Tics ontwikkelen om je schoudergewricht steeds "open" te zetten, ruimte te maken.
Tintelende vingers.
Om 6 uur in de ochtend naar je kipjes kijken die wakker worden, uiteraard vanaf je vaste plek in huis, aan tafel.
Uitdrogen als je alleen thuis bent. Heb je wel eens een nieuwe fles cola open gemaakt met 1 hand?
Brood smeren en het door de keuken slingeren. De honden houden van me.
Drie weken bij huis zijn en er geen flauw benul van hebben op welke datum je leeft.
Dagen dat je niet eens in je blouseachtige ding komt en je dus in je pyjama blijft lopen.
Douchen doe je samen, of je stuntelt wat onder de douche om daarna de cremespoeling met je handdoek uit je haar te boenen, een leven met plakkerig haar wordt normaal.
Je schouders niet eens ophalen als het je allemaal geen reet interesseert.
Typefouten.
Alle mensen om je heen zijn afgestudeerd op slijmbeursontstekingen, dus uiteraard arts.
Verveling, wel willen, niet kunnen.
Internet uit gelezen hebben.
Complete schema's in je hoofd hebben van alle zenders op tv.
Je uitkleden voor mannen die je nooit eerder hebt gezien. Dat was al wat jaren geleden, tegenwoordig kijk ik er niet zwoel meer bij met mn ongeveertig. 
Legaal iedere week dates met mannen buiten je eigen vent. De ene heet Fysiotherapeut en de andere heet Huisarts. Binnenkort komt er een derde bij, deze heet Bedrijfsarts.
Emotioneel incontinent zijn. Tena Lady zou rijk van me worden als ze ooglapjes hadden.
Een naald tot aan het dopje in je schouder zien gaan.
Korte lontjes, die zijn er niet alleen bij oud en nieuw.
Eelt op je tere ziel kweken. "Fijn hoor, zo met het mooie weer.. Ik ben jaloers!"
De deur niet uitkomen. Niemand zit te wachten op mijn bh-loze-blouseachtigeding-en-of-pyjamabroek verschijning.
Pijn.
Drie dagen over een blogje doen.

Gelakt en geplakt.

Na al die jaren basisschool blijf ik me toch verbazen over die ouders die keurig gelakt en geplakt bij de schoolhekken staan. Ik heb het maar niet over de vaders want die schijnen het beeld van joggingbroeken 's morgens vrij normaal te vinden, waar ik wel in mee kan komen.

Maar die moeders, keurig gestifte lippen, geen make-up smeertje te bekennen, haren keurig op een rij geplakt en de vouwen uit hun gezicht gestreken. Hoe doen ze het toch? Ik vrees dat het wekkertje om 6 uur gaat. Toen ik nog met een baby op mn arm rond liep kwam ik er regelmatig eenmaal thuis weer achter dat er ergens een melkkotsje aan mn shirt hing. Laten we het maar niet over snot hebben aangezien de jongste chronisch verkouden was.

Soms als ik 2 seconden over heb tuur ik even over het schoolplein om net even dat kleine puntje van een slaapshirt onder een winterjas uit te kunnen zien piepen. Ik kan dan beter gewoon even naar mezelf kijken.. Met panda ogen, ongekamde haren en mijn bril op, zo breng ik de jongste naar school en de oudste naar de bus. Geen paniek, ik blijf veilig in mijn auto zitten.

Schoolziek

Vanmiddag rolde de nieuwsbrief van school van de jongste weer in de mail. Vakantie, pasen, studiedag, goede vrijdag, pinksteren enz. De aankomende tijd is het DNA weer veel rond het huis te vinden. Of eigenlijk in badjassen, joggingbroeken, soms gewoon uitgeblust, chagrijnig en moe ín het huis op de bank of in bed. Tijdens vakanties, weekenden of studiedagen is het hier niet altijd even gezellig.

Verder scrollend zag ik een opvoedkundige note van school; "Onderwijsondersteunend gedrag" ja ja..

"Vandaag punt 11: Gezond eten" inclusief een wist u dat, waaronder deze:

* kinderen die minder gezond eten en daardoor voor hun leeftijd te dik zijn, minder goed mee kunnen komen met gym, buiten spelen, spelletjes doen, maar ook met lopen bij een excursie of de avondvierdaagse…

Die kwam aan en niet zo'n klein beetje, hij hakte, hij deed pijn. Niet omdat mijn kinderen te dik zijn, maar mijn kinderen kunnen dit (ook) niet, niet altijd. Mijn kinderen zijn beide hypermobiel. Lieve school, ze willen wel, maar kúnnen niet. Met moeite liepen ze de avondvierdaagse, alleen de 5km, de 10 km konden ze niet meer. En nu voelt het alsof ze een etiketje opgeplakt hebben gekregen, lui en verkeerde voeding terwijl er een dikke sticker op zit met hypermobiel. Of neem de sticker die nog niet geplakt is, maar nog op zijn stickervelletje zit; Ehler Danlos. Hier worden beide nog op onderzocht, maar de vermoedens zijn al door verschillende artsen uitgesproken.

Op goede dagen kan de jongste buitenspelen, als hij een drukke dag heeft gehad op school, met veel beweging ligt hij de rest van de dag voor dood op de bank. De oudste heeft de leeftijd buitenspelen al gehad, maar hangt inmiddels bij elkaar van bracen en splints.

Met de motoriek van een bosui, want vingers en handen die alle kanten op fladderen worden er vingers verbrand, wordt er nooit iets recht afgeknipt, wordt er weinig gekleurd of getekend, wordt er veel gevallen, fladderende benen en voeten, maar delen we gewoon kusjes uit, drogen tranen en plakken pleisters.

Standaard wordt de nieuwsbrief afgesloten met een Loesje,zo ook deze week:

 

Ik vond hem niet leuk en niet kloppend, als moeder van kinderen met een beperking, want dat is het nou eenmaal, ben ik altijd bezig met het verdedigen van mijn kinderen om de dingen die ze niet kunnen (maar wel heel graag zouden willen) en wil ik graag dat "ze" zien wat ze wél kunnen, doen, of proberen.

De school zal het heus niet zo bedoeld hebben, maar ik ben even schoolziek.