Opa Arie heeft als weduwnaar zijn laatste jaartjes eenzaam en alleen gesleten, contact met de familie was er niet meer, geen kinderen, geen kleinkinderen (misschien wel achterkleinkinderen?) die nog bij hem kwamen. Waarom wist hij niet precies, iedere dag dacht hij nog aan ze. Tijdens zijn korte ziektebed schreef hij nog een briefje, helder bij geest. Hij verstopte het tussen zijn verzameling aan gereedschap en troepjes in de schuur.
Opa Arie is dood. De waardevolle spullen uit zijn kleine huisje zijn al onderverdeeld, inclusief het nutteloze gebekvecht er om heen. De rest van de inboedel is opgekocht door zo'n puinruimbedrijf. Lekker makkelijk moet de familie gedacht hebben. Waar het puinruimbedrijf geen cent aan dacht te verdienen verdween naar de kringloop.
En nu ligt het daar, harteloos, zo bij de kringloop, gedumpt, zoals hij zelf eerder al gedumpt was, maar hij houdt wel van ze.. allemaal..
En ik hou van flauwekulverhalen verzinnen bij spullen die ik bij de kringloop zie liggen.
