Weekend op doordeweekse dagen.

Kerst bij ons thuis slaat voor veel mensen helemaal nergens op, maar op onze manier is het echt ons ding. De kinderen mogen bepalen wat we eten. Ik doe last minute boodschappen want we doen niet aan culinaire hoogstandjes. Ik baal zelfs dat alle achterlijkheden zoals bijvoorbeeld de hertenhersentjes, krokodillendijen of struisvogelogen opeens de weekaanbiedingen zijn.

Als we ’s morgens ons bed uit hopsen glijden we in joggingbroek en een shirt, we hangen wat op de bank, halen als we er behoeftig aan zijn een frisse neus en anders blijven we mooi in ons duffe zooitje verder hangen. Dit jaar klussen we de woonkamer door. We verschuiven de ene doos rotzooi na de andere tas troep van de ene kant van de woonkamer naar de andere kant. We rollen een emmer latex over het plafond en pakken een deel van de muren mee. We scheuren aan de andere kant nog een hoekje behang van de muur.

De kerstboom is op zolder gebleven, dat was net even te veel gedoe tussen alle andere zooi door. Een kerstboom zelf geeft al een halve verbouwing van de woonkamer en daar zitten we sowieso midden in, dus laat maar. Wel maakten de kinderen een kerststukje en kreeg ik er ook één van een vriendin, eerder ruilde ik al een paar schoenen voor twee (nep) kerststerren. Dus het is heus wel kerstig in huis tussen de joggingbroeken en behangsnippers door.

Kaarsjes aan en de partywok kwam op tafel. Gewoon een veredeld gourmetstel maar met meer husselmogelijkheid dan die lage pannetjes. Het meeste kocht ik voorgesneden, de groenteboer kan dat zo veel beter dan ik en ik hou nou eenmaal van gemakzucht. Het grote voordeel, ieder moet gewoon z’n eigen prak klaar maken in plaats van dat ik uren in de keuken moet staan. En het is een goede manier om de zure luchten van de verse (witte) latex uit huis te verjagen. En het mooie is.. morgen doen we het nog een keer!

Johannes.

Er is een walvis aangespoeld, een bultrug, heel Nederland staat op zijn kop, inclusief de sociale media. Ik doe er aan mee, uiteraard. Het beest spoelde op woensdag aan, of eigenlijk, werd op woensdag ontdekt. En op zondag is ‘ie dood, eindelijk! Tussen de twee reddingspogingen hebben ze hem laten liggen, spartelen, creperen. Een noodverordering werd uitgegeven, er mocht niet meer gered worden, een poging tot inslapen werd gedaan, ook hier kwam hij boven op. Het dier was overigens al opgegeven.

Veel mensen lijken wel een overdosis aan zuurstof te krijgen en rennen, praten en lopen met de opstandige meute mee, welke kant van het verhaal dat is weten ze zelf niet eens. Ze zeggen ditjes en datjes, roepen zusjes en zootjes. Wellus en nietus verhalen, zelfs Lenie ’t Hart besmet mensen met haar verhalen, of ze die van horen zeggen heeft weet ze niet eens, ze roept zo her en der maar wat. Nee Lenie, ook jij was te laat met je reddingspoging, waar was je woensdag, of donderdag met je grote materiaal?

De Sea shepherds roepen ook mee, maar heb je die ooit een dier zien redden? Willen ze de bultrug redden door boterzuur te gaan gooien? Protesteren, mensen oproepen te protesteren, de boel blokkeren, iets anders zie je ze niet doen in hun serie.

Volgens de mensenmassa’s, de reddende kant, moet het dier terug in zee gegooid worden. Ondanks zijn ingespoten gif? Wat 15 liter geweest zou zijn? Terug de zee in? Hier uit blijkt wel zo ongeveer hoe tegenstrijdig de “redders” zijn. Als er een zeehond een hapje zou nemen zouden we daar ook misschien wel een stille tocht voor moeten organiseren.

Diep triest is dit hele verhaal. Had het beest wat mij betreft opgeblazen, tot gehakt, zodat niemand nog iets met het skelet kon. Maar aan de andere kant, ook 15 liter van een onbekend goedje blaas je dan op wat de natuur in gaat.

Ik vind het niet zielig dat hij dood is, ik vind het zielig dat hij zo heeft moeten lijden.

In huis heb ik een Johannes-kat. Gelukkig voor hem hoeft hij niet naar een zandplaat, maar krijgt hij een spuitje als het te veel is. En ja als het zou moeten zou ik hem ook uit zn lijden verlossen door hem op te blazen als er geen andere mogelijkheid is. Ik zou mn moeder nog sterretjes in dr kont duwen als ze terminaal was en er was geen andere mogelijkheid om haar te helpen.

Maar vanavond, of morgenavond ligt dat lieve kalfje, of die gezellig knorrende big, of die forel die eens vrij zwom wel weer op ons bord.

Dit is hypocriet Nederland.