Opa Arie

Toen opa Arie voelde dat zijn dagen waren gekomen had hij een missie, een kleine met een grote boodschap.

Opa Arie heeft als weduwnaar zijn laatste jaartjes eenzaam en alleen gesleten, contact met de familie was er niet meer, geen kinderen, geen kleinkinderen (misschien wel achterkleinkinderen?) die nog bij hem kwamen. Waarom wist hij niet precies, iedere dag dacht hij nog aan ze. Tijdens zijn korte ziektebed schreef hij nog een briefje, helder bij geest. Hij verstopte het tussen zijn verzameling aan gereedschap en troepjes in de schuur.

Opa Arie is dood. De waardevolle spullen uit zijn kleine huisje zijn al onderverdeeld, inclusief het nutteloze gebekvecht er om heen. De rest van de inboedel is opgekocht door zo'n puinruimbedrijf. Lekker makkelijk moet de familie gedacht hebben. Waar het puinruimbedrijf geen cent aan dacht te verdienen verdween naar de kringloop.

En nu ligt het daar, harteloos, zo bij de kringloop, gedumpt, zoals hij zelf eerder al gedumpt was, maar hij houdt wel van ze.. allemaal..

En ik hou van flauwekulverhalen verzinnen bij spullen die ik bij de kringloop zie liggen.

Voor Kim!

 

Vol gas in je eend!

Gisteren was mijn jaarlijkse dagje uit met de stichting, oftewel, een uitje met de personeelsvereniging van het werk. Helemaal leuk, voornamelijk "hysterische wijven" (er zitten heus wel een paar normale tussen) en wel één man een dag op stap. Mijn man en kinderen bleven mooi thuis, toedeloe, de groeten, veel plezier, tot in de pruimentijd, jullie zien wel weer wanneer ik thuis ben, zoiets was het. Maar zoiets is het ook echt, van te voren weten we niet wat we gaan doen en weten we ook niet precies hoe laat we thuis zijn.

Dit jaar stapten we in een heuse bus om op pad te gaan. Naar de zaanstreek werd ons verteld en daarna een hapje eten. Op plaats van bestemming bleek dat we in oude eendjes gingen rijden, een puzzeltocht in het voor mij onbekende gehuchtengebeuren waar ik zelf nog nooit getuft had.

Met mijn eeuwige 24 jaar was ik de jongste van het stel en parkeerde we de 2 oudste van het stel achterin. Mijn collega J. wilde, durfde en dacht wel dat ze in een eendje kon rijden. En aangezien ik zó ontzettend lang ben kon ik amper over het dashboard-wat-niet-in-een-eend-zit heen kijken, helaas zat rijden er voor mij niet echt in. Máár, ik was de enige die kon kaartlezen, neem dit met een grote kuch, want de kaart was nou niet echt een voor mij super duidelijke kaart waar leuk alle straatjes ook op staan. Maar ik bleek toch ook nog wel nuttig deze dag. Na enige uitleg over het schakelen en andere bediening van de auto gingen wij vol gas in zijn een(d) de loods uit. Met bijna gierende banden vlogen we net zoals bijna iedereen naar links de weg op. Achteraf moesten we gewoon rechts af slaan om op de route te komen die we moesten rijden. Na zoeken, keren, dwalen, andere auto's afsnijden, 60 km p u rijden waar je 30 mocht (toen we er achter kwamen besloten we al snel dat als we een prent zouden krijgen we hem zouden delen) zaten we met ruim een uur vertraging op de goede route.

Wat was ik toch goed in het lezen van de kaart... Beter was ik met mijn telefoon en de routeplanner daar op, hoezé voor de smartphone! Dat we een aantal vragen niet hadden kunnen beantwoorden was dan maar jammer, dachten we. Collega B. van de bejaardenclub op de achterbank had dringende behoefte in een peuk, maar eigenlijk waren we toch te fanatiek om een peukenpauze te nemen. Voor we het door hadden was ze de auto uit gesprongen tijdens een keer poging en zagen we haar op het smalle dijkje met een peuk staan, maar geen tijd. Met een hupje sprong ze de rijdende auto weer in, uiteraard met dr peuk nog op haar lip, deze was ze niet van plan te verliezen, maar helaas, in de eend werd niet gerookt, dus dumpen dat geval. Onder luid protest hees ze zich weer in de eend en konden we weer het hele dijkje terug rijden om weer op een route te komen. We hadden afgesproken dat we voor op gingen rijden met behulp van mijn telefoon, de routeplanner en mijn aanwijzingen. Drie eendjes achter elkaar aan. Al heel snel waren we het achterste eendje kwijt, helaas hadden we van hen geen telefoonnummers, dus waren we nog maar met zijn twee. Op zaterdag, behoorlijke drukke kruispunten met stoplichten die maar kort op groen stonden raakten we ook het tweede eendje kwijt. Zij waren onder een tunneltje door gegaan en wij stonden voor een garagebedrijf te wachten.. Na wat telefonisch contact besloten dat ook zij op de navigatie van een collega gingen rijden, want we waren elkaar echt heel erg kwijt.

Tijdens het rijden bleek collega J. echt dol op mijn ronde knieën, maar dit gaan we niet verder vertellen. Stiekem was het een automatisme van het schakelen, bij de eend komt er een pook uit het dashboard waar je aan moeten trekken en duwen, in plaats van een keurig pookje tussen twee stoelen in, waar je een beetje mee moet roeren.

Eindelijk waren we aangekomen bij de eerste stop, we moesten een boeren zeskamp spelen. De puzzeltocht die we reden werd niet op snelheid beoordeeld maar wel op punten van oa. de zeskamp en de vragen die we moesten beantwoorden. Een onderdeel van de zeskamp was een koe tekenen. Nou kan ik wel een beetje leuk tekenen en zo tussen de koeien in de stal had ik genoeg voorbeelden om snel wat te krabbelen. Terwijl de dames zich vol op de spelletjes hadden gestort (collega B. met peuk uiteraard) ook rondjes voor mij renden op klompen, een spijkertje poepte en een ei naar mn hoofd slingerde stond ik dus een koe te fabriceren op papier. En daar kwam de volgende groep aan, deze wilde mijn koe wel even overtrekken, zo aardig als ik ben mochten ze dat van mij, máár, alleen als ik wat antwoorden kreeg van de vragen. Na wat onderhandelingen is dat gelukt, het heeft overigens even moeite gekost, 2 antwoorden voor 1 koe ging ik niet mee akkoord. Ik kreeg antwoorden, zij de grove lijnen van een koe, inkleuren en finetunen moesten ze zelf doen. Snel een bakje snert achterover gedrukt, ik niet, want toen had ik even een peukenpauze en we konden weer verder. Helaas, we moesten een hoek van de route afsnijden (net nu ik de route eindelijk door had) want we lagen ver, vér, achter op schema en het volgende punt waar we ons moesten melden stond al te wachten op ons. Eenmaal buiten bij de auto trof ik een mevrouw van een andere groep die me nog wel even op weg wilde helpen met wat antwoorden van de puzzeltocht. En zo tufte wij met een klein omweggetje naar de volgende locatie voor een warme chocomel en de prijsuitreiking. En de winnaar was... de groep waar ik nota bene een koe voor tekende! Wij waren tweede want we hadden de mooiste koe, wisten wij veel dat de getekende koe de meeste punten opleverde in dit hele verhaal! Maar nu wel... Ik beloof plechtig dat ik nooit meer voor een andere groep zal tekenen, inclusief een tufje tussen twee vingers door!

Als toetje van de puzzeltocht mochten we nog even vol gas in colonne over de snelweg scheuren (lees; max 100 km per uur) met een stuk of 10 eendjes.  Onderweg naar de loods moesten eerst de autootjes nog even getankt worden. Collega B. had bedacht dat ze wel even een peuk kon roken tijdens het tanken.. na een hoop massa hysterie hadden wij haar overtuigd dat dit geen strak plan was als we allemaal veilig thuis wilden komen. Terwijl het eendje vol gegooid werd door iemand van de organisatie zaten we er nog over te bakkelijen in de auto. Plots werd onze deur open gedaan en werd ons verteld hoe we om de gebouwen heen moesten rijden naar de loods. Onze chauffeuse J. had hier zo'n zin in dat ze het gaspendaal al in trapte terwijl de deur net gesloten was. Na een hoop gegil en geram op het eendje werd duidelijk dat het benzinepistool nog in ons eendje hing..!


Na een groepsfoto zijn we allemaal weer in de bus gefrot voor een inkakkertje en een stukje toeren om de dag af te sluiten met een heerlijke en gezellige maaltijd.

Het zou verboden moeten worden..

..dat leren lezen op de basisschool!

Jongste wil nooit mee boodschappen doen, hij haat het, vanuit z'n tenen tot zijn kruin! Behalve op vrijdag en dat was ik (helaas) éven vergeten. Op vrijdag kan je in onze plaatselijke supermarkt dingetjes proeven. Hij rent dan de winkel in, keurig op zijn beurt wachtend tot hij dat ene plakje grillworst kan pakken. Keurig wacht hij op zijn beurt terwijl wat (oudere) dames en-of heren, óf een kudde toeristen klaar zijn. Dit is tactiek. Tijdens zijn wachttijd kan hij de schaal met plakken observeren en zo de grootste, de dikste uitzoeken in gedachten. Als iemand hem voor is weet hij al welke hij dan moet pakken. zo gaat dat ook bij de tomaatjes, plakjes, of blokjes kaas, of als er iemand iets staat te bakken.

Vandaag liep het ietsje anders. Eerst moest ik langs het tuincentrum. In de auto wachten wilde hij niet, dus zo hobbelde hij, met een lang gezicht, achter mij aan. Ik pak mn ding, scheur naar de kassa en klaar.. dacht ik.

Tegenover de kassa staat zo'n knaagdiereneiland. En daar zat nog één konijntje. Met op het hok een briefje geplakt. Gereserveerd, dacht ik. Daar kwam een haast hysterische jongste aangerend, hij moest en zou dat konijn meenemen. Ik vroeg me vooral af hoe hij in vredesnaam op dat idee kwam. Er stond geen "gereserveerd" op. Er stond: "Wie lief voor mij is, mag mij gratis meenemen." en ja, hij is lief voor dieren, niet altijd, hij trekt ook wel eens wat insecten uit elkaar om onder zijn microscoop te leggen, maar dat is vooral met ongedierte, dus dat mag. Dus hoe ging ik dit nou oplossen.

Oplossing 1: We hebben geen hok
Antwoord: Kan wel tussen de kippen.
Oplossing 2: Dat past niet
Antwoord: Er staat nog een grote kooi.
Oplossing 3: Gijs eet hem op
Antwoord: Gijs eet alleen kleine vogeltjes
Oplossing 4: Yous eet hem op
Antwoord: Yous eet de kippen ook niet
Oplossing 5: Alleen één konijntje is zielig
Antwoord: Dan kopen we er nog één..
Oplossing 6: Vraag maar aan je vader!

En zo gingen wij al kibbelend, want mijn nee was echt niet voldoende, hij ging hem zelf wel kopen, het mocht wel van papa, want die neemt toch altijd dieren mee naar huis, of zegt toch wel ja.. enz enz. naar de supermarkt.

Helaas bleek bij de supermarkt dat alle worstjes en andere dingetjes al op waren, grote teleurstelling van deze dag, niks te snaaien en óók al geen konijn, maar hij heeft nog hoop.. Ik denk dat ie niet eerder slaapt dan dat z'n vader thuis is vanuit zijn werk.

Van een brace naar de hoeren.

Mijn grote moet een polsbrace. Het begin van het einde roep ik wel eens, aangezien ze hypermobiel is zullen er nog wel wat volgen helaas. Wie wil dat nou als 14jarige, maar wat moet, dat moet! Na een hoop kastje-muur activiteiten met de zorgverzekering kwamen we bij de medisch instrumentmakers in Heiloo. Vanuit Heiloo is het maar een klein overstapje om een rondje Alkmaar te doen. Altijd leuk even shoppen, aangezien hier de stad uit gesloten winkels en bestickerde etalages bestaat. Iets wat Maarten van Rossem prima kan omschrijven.
                                   

   

Winkeltje hier, winkeltje daar, neuzen, strunen en mensen kijken.Op een gegeven moment liepen we door een straat langs een tattoo shop, ik riep nog naar mn grote of ze een tattoo wilde, ja hoor riep ze (was een grapje van mijn kant, zij was serieus..) we liepen door. Ze vertelde dat ze op het raam hoorde tikken, maar niet keek want straks zat er een hoer. Ik vertelde nog dat die hier niet zaten, maar in een ander deel. Waarop als reactie kwam, daar wil ik heen! Prima joh, doen we dat toch. Dus ik riep naar de man, die voorop liep als onze gids, dat we even een andere richting op moesten. Zo gezegd, zo gedaan, de jongste (bijná 10 jaar) liep aan de hand. Toen we hét straatje in stapte (het was overdag, dus rustig, veel ramen waren nog gesloten) zei hij alleen maar; Hey pap, die mevrouw heeft geen kleren aan?!

Mijn jongste vindt het alleen nog maar gek dat al die mevrouwen in hun ondergoed voor het raam stonden. En mijn grote, die vond het zielig. Later gaat ze ze allemaal redden...

It's amazing!

In de winkel leek het zo hendig sjiek, de shake it up colour foam van Schwarzkopf. Ik hou van de kleuren van dit merk, vooral de XXL kleuren, fan ben ik! Dus toen ik de shakebeker voor een prikkie zag staan in een goed kleurtje rood moest ik dat kopen uiteraard, want het was vast amazing (Mike!)!

Beker open, handschoenen aan, troep er in en schudden maar. Terwijl ik met mn tanden het zakje met kleurpoeder open stond te knagen tikte ik per ongeluk de kraan aan, misschien had ik toch even een schaar moeten laten komen van beneden. Geen tweede verpakking in huis, dus gewoon stug door gaan, ook al zat er een flinke scheut water bij mijn vloeistof. Inmiddels was de schaar bezorgd door de dochter en kon de kleurpoeder er bij en dan toch schudden maar! Zo handig als ik ben hield ik de dop met twee handen vast, want in mijn helderziende vooruitblikken zag ik de badkamer al helemaal onder het oranje schuim zitten. Ik heb inmiddels al jaren ervaring met wegploppende dopjes van haarverf. En de badkamer is dus voorzien van strepen, vegen en druppels van alle kleuren die je maar kan bedenken op het gebied van haarverf.

Omdat ik dus bekend ben met de XXL kleuren had ik mn oren, nek, voorhoofd maar vast ingesopt met bodybutter. Ik weet namelijk dat deze verf knoei-vlekken achter laat op je vel, door die butter eerst er op te smeren, veeg je de overtollige verf zo van je gezicht af met een, jawel, billendoekje waar de hulptroepen al mee klaar stonden, ik heb namelijk nog altijd geen ogen op mijn achterhoofd om mijn nek schoon te poetsen.

Minimaal 40 keer schudden stond er op de verpakking. Tellen heb ik maar zo gelaten, ik heb geschud tot ik er een tennisarm van kreeg en nog zag ik klonten poeder voorbij komen. Om de mixer er bij te pakken ging me net even te ver, dus zo maar gelaten. En dan moet je "net als met shampoo" de schuim over je haar verdelen. Uhuh.. De dop leeg scheppen ging nog wel, maar dan de beker, de handschoentjes die er bij zaten waren voor mij te kort om tot op de bodem van de pot te komen, dus dat heb ik maar zo gelaten, er zat inmiddels genoeg schuim op mijn hoofd om al mijn haar te kunnen bedekken. De klodders schuim vlogen in de rondte, op de wasbak, op de grond, op de wasmachine, op de toiletpot, gelukkig stonden de hulptroepen klaar om mij schoon te vegen, maar dit hulptroepje begon vast met het schoon vegen van de badkamer. Inmiddels was de badkamer gevuld met een nieuwsgierige dochter, die poetste, en een hond en kat om te kijken waar het gevloek vandaan kwam. Als het goed is heb ik ze niet geraakt met een klodder, ik heb in ieder geval geen oranje vlekken bij ze kunnen ontdekken.

En dan, 30 minuten wachten, minimaal, op de verpakking stond max. 30 minuten, maar ik ken mijn haar, als er dan net een vleugje kleur op zit mag ik blij zijn. Deze tijd had ik nodig om de badkamer inmiddels goed schoon te kunnen maken van verfvlekken. De schuim op mijn hoofd begon inmiddels op te lossen en de druppels begonnen over mijn nek, oren, voorhoofd en wangen te zakken. Een pak billendoeken later kon ik het dan eindelijk uitspoelen, eindelijk! Ook daar had ik zo'n 30 minuten voor nodig eer het water weer een beetje doorzichtig werd. Aangezien ik dat altijd onder de douche doe, met handschoentjes aan, waren mijn voeten ook keurig oranje gekleurd, en de tegeltjes, de douchecabine en omdat ik altijd wel een keer de douchekop tegen mn hoofd tik, ook de douchekop.

Afdrogen, ik graaide een oude handdoek uit het rek, een witte. Fout, mijn haar gaf nog steeds af, inmiddels is de witte handdoek ook oranje en mijn kussensloop na een nachtje tukken. Máár, ik heb wel weer rood haar, inclusief de huid van mijn haargrens, alsof ik een valse pruik op heb.

Volgende keer koop ik wel weer een normaal flesje verf, dat scheelt de helft aan magische kleurvlekken in de badkamer.

Broedmoeder

Onze kip, alleen, maar niet eenzaam, in de tuin. In haar eigen villa en als we in de tuin zijn gewoon lekker los tussen de honden, katten en mensenbenen, of als het aan madammetje ligt, gewoon op schoot.

Mevrouwtje is een zijdehoender, de laatste van één van onze eigen broedsels, de rest van haar familie is al overleden, ze is wees. Maar ook al een jaar of 6 oud. Ze had al zo'n 3 jaar geen eitje meer gelegd, maakt niet uit, ze is lief, de eitjes waren leuk en vooral lekker. Als je een uitsmijter voor 2 boterhammen wilde maken had je zeker 5 eitjes nodig.

Zo maar opeens had ze met een hoop geschreeuw een eitje gelegd, ik vrees dat het behoorlijk pijn deed na al die jaren, luidkeels moest aan de hele buurt duidelijk gemaakt worden dat er iets gebeurt was, alsof ze de straat door wilde rennen om iedereen te vertellen dat ze nog een eitje kon leggen! En toen zagen we haar niet meer, ze kwam haar nachthokje niet meer uit, ze kwam niet meer truttebellen als we in de tuin waren, dood dachten we. Niets was minder waar, ze had zichzelf kaal geplukt en lag te broeden op een stel eitjes (uiteraard onbevrucht, want geen haan). Eitjes weggehaald en weggegooid.

De volgende dag had ze er weer een ei uit geperst en was ze nog steeds chagerijnig zoals een echte broedse kip moet zijn. Het was toch serieus..

Stad en land hebben we af gebeld voor eitjes van een klein ras. Eerst nog van een bepaald ras, het favoriete ras van de dochter, de sebright. Aangezien de hennetjes alleen al zo'n 25,- euro kosten stond niet 1 fokker zijn eitjes af aan ons broedse kipje, weg winst, wel probeerde ze hennetjes te verkopen, maar dat vonden we niet de bedoeling. Het was duidelijk dat ze er klaar voor was om moeder te worden, ook al heeft ze de leeftijd van oma. We vonden eitjes van een ander ras, de serama, een pittig klein kipje, het kleinste kippensoort ter wereld. De man gebeld en hij wilde zelfs de eitjes opsturen (Brabant is niet écht naast de deur) aangezien de zijdehoender de beste broedmachine is vond hij dit een leuk plan en zo kochten wij 10 piepkleine eitjes.

(er passen dus 8 eitjes in 1 hand..)

En dan moet je wachten en wachten, en wáchten tot de postpakketjesmeneer eindelijk eens aan de deur kwam. Het halve dorp was op pad en afgezet, want avondvierdaagse. Maar hij kwam, met 10 eitjes! Keurig ingepakt en vooral klein. Niet 1 eitje was kapot (ik ben wel anders gewend van de post..) dus madammetje kon aan de bak. Ze lag op 3 gemarkeerde eigen eitjes om haar in ieder geval broeds te houden tot de donoreieren kwamen. Kipje opgepakt, eitjes in een cirkeltje gelegd, gemarkeerde eitjes weg en de kip er weer op. Ze bleef er op en nu kunnen we weer wachten, als het lukt hebben we over een week of 3 kleine piepjes in de tuin.. Ik ben benieuwd!

Ode aan mijn roze hummer.

Verschillende auto's heb ik al gehad, maar nooit was ik zo gehecht aan een auto als aan mijn "roze hummer".  Van een shiny opel corsa, met alles er op en er aan stapte ik in een auto waar veel mensen niet eens in gezien wilde worden, geen luxe, geen achterbank maar een hangmat, niet eens een dashboard(kastje) een vierkante doos om te zien, maar wat was ik blij met mijn roze Seat Marbella. Voor weinig gekocht, voor veel te veel laten repareren.

Overal waar ik heen wilde koetste ik naar toe in dat malle ding. Iedereen kende en herkende me aan mijn auto. Als ik de bob was propte ik het hele gezin er in, want in de grote luxe personenauto die we ook hadden reed ik niet. Er ging niks boven mijn roze hummertje. Als je een flinke dot gas in de bocht gaf trok je hem op twee bandjes door de bocht, zonder gezin dat dan weer wel. Voor de lol ging ik wel eens stukjes karten, zoals mensen om mij heen mijn rijstijl noemen. In de achterbak lag zo'n dikke subwoover en versterker dat ik 10 km harder kon rijden dan dat mijn snelheidsmeter aan gaf. Dat ik geen boodschap in het bakje kwijt kon. Op het nippertje heb de kilometerteller nog klokje rond laten gaan. Ik ben er speciaal rondjes voor gaan rijden om het niet voorbij te laten zonder dat ik het door had, foto's heb ik er van gemaakt.

Als mijn hummertje weer eens naar de garage moest was het het gesprek van de dag. Want wie trok hem deze keer aan om naar binnen te rijden. Flauwekullen hoe laat het donker zou zijn om hem in de garage te zetten, de mannen konden in zo'n roze ding toch niet gezien worden. Doosjes gebak brengen omdat ie wéér afgesteld, of een bout aangedraaid moest worden.

Aan het spiegeltje hing een poesje, het door mijn oma voor mijn opa gemaakte poesje, toen hij nog niet eens een rijbewijs had. Niemand mag aan het poesje komen, omdat ik bang ben dat ze anders uit elkaar valt, ze is al een jaar of 40 oud en al een keer opgelapt. In iedere auto die mijn opa had, toen hij zijn rijbewijs had gehaald, hing het poesje en nu in mijn hummertje. Dezelfde kleur als een Fiat die mijn opa ooit kocht. Ik was altijd verzot op mijn opa en mijn moeder (die het erfstukje had) vond dat het poesje in mijn auto moest hangen, zo kwam ze bij mij, weer terug in een roze auto.

Terminaal was het roze hummertje, maar toch al een keer gereanimeerd. Vanmiddag keek ik toch maar even op marktplaats, de hummer was voor de APK en ik werd maar niet gebeld. Met pijn in mijn buik keek ik maar naar een eventuele andere hummer, ze zijn schaars, zeer schaars. De roze hummer is niet eens te vervangen voor een andere (roze) hummer. Ieder piepje, snarsje en bonkje van de hummer herkende ik, maar de hummer is op, niet meer te repareren op.. Mijn roze hummer gaat naar de sloop en ik ga even een potje janken..

Serviesgoedlikker.

Kwam ik vanmorgen m'n bed uit, zin in een bakkie koffie! Mijn laatste cupjes dacht ik nog terwijl ik het apparaat een slinger gaf. De dieren kregen een aai over hun bol, ochtendritueeltje, want wakker worden doen ze niet, te vroeg. Dat het acht uur is maakt ze niet uit, het is té vroeg. Gemakzuchtig als ik ben haalde ik een mok uit de vaatwasser en laat het bruine goedje (met 1 suikerklontje) in mijn mok lopen. Roerend liep ik naar de woonkamer om de pc op te starten, iedere dag begint hetzelfde , kop koffie en de plaatselijke nieuwsberichten via het wijde web. Terwijl ik het nieuws las en een slok koffie nam dacht ik dat iemand me dood wil hebben, of minstens mijn ingewanden op nonactief wil hebben.

Zout! Zoute koffie! Ik dronk het.. Na inspectie blijkt de dop van het zoutreservoir van de afwasmachine niet goed vast te zitten. Dat is niet echt het zout dat je aan je serviesgoed wil hebben... Ik gooide mijn verse maar zoute koffie weg en zette de afwasmachine maar nog een keer aan. Aangezien ik diegene was die hem gisteravond leeghaalde en weer opnieuw vulde wist ik zeker dat die vaat ook zout moest smaken. En zo ging ik likkend al het serviesgoed af om te proeven wat gister af was gewassen en wat niet. Nadat mn tong uitgedroogd op de grond hing en mn aanrecht inmiddels vol stond met zoute én ongezoute afwas raakte ik in een zware depressie.. m'n laatste cupje koffie..