Ik rouw.

Zo maar uit de lucht geschoten, hoe maakt mij nu even niet uit, ze zijn dood. Ook ik keek, stil, naar de tv, daar hoe de vliegtuigen aan kwamen vliegen, hoe de kisten uit het vliegtuig kwamen, met zo veel respect en eerbied. Wat moeten de nabestaanden zich eenzaam, leeg en ellendig voelen. Met heel m'n hart en ziel voel ik met ze mee, verdrietig. Ik moet er ook een beetje om huilen, nationale rouw, rouwen.. Raar woord eigenlijk.

Terwijl ik keek deed ik een stapje terug in de tijd, bijna 12 jaar. Een klein kistje, een politieman in houding. Een stoet, dagen wachten tot hij thuis kwam, eindelijk thuis en weer weg moeten brengen, voor altijd. Mijn zoon.