Pluk een roos.

Ik ben boos, op mezelf. Boos omdat ik toch eens wilde proberen of ik mijn naaimachine onder controle had en naaide een doodsimpele sleutelhanger. Ik was geslaagd voor naaien met een handicap, op wat wiebelige naden na kan het er mee door. Een kwartiertje fröbelen en nu ga ik een heel klein beetje dood.

Boos, omdat de ibuprofennen steeds meer op smarties gaan lijken.

De wehkampmeneer is ook al een minuut te laat. Weer iets om over te gaan janken. Een week met mijn kop voor het kippenhok zitten deed de kuikens ook al niet sneller uitkomen. En waarom zit er geen goede spellingscontrole bij een blog?!

Toch zijn er ook leuke dingen, voor mijn jongste had deze ellende wel eerder mogen komen als ik hem zo bekijk. Hij groeit, letterlijk en figuurlijk. Het is niet los laten wat ik nu moet doen, maar los smijten, trossen los! De kinderen doen boodschapjes. Dat je dan wel eens napoleonballen thuis krijgt, omdat de ketchup opeens onvindbaar was maakt niet uit. Smaakt misschien nog best lekker bij de tosti, ik probeer het maar niet. Witte kaas is ook een obstakel, fetah, witte kaas met groene kots er in, het heeft zo'n 15 sms'jes gekost en 3 winkels voor de juiste kaas gevonden was.

Typen met één hand gaat ook steeds beter!

De bedrijfsarts benoemde mijn schouder als "bijna" frozen shoulder, de fysio stemde hier toch wel mee in. In mijn hoofd zing ik vooral "let it goooo!".